Διαβάζοντας το βιβλίο “Η σιωπή του φάρου” διαπίστωσα πως η συγγραφέας έχει εξελιχθεί. Οι ιστορίες της πλέον, του παρελθόντος και του παρόντος, είναι ισοδύναμες και με ενδιαφέρον. Καταφέρνει να σε μαγνητίσει και στις δύο ιστορίες και να βιάζεσαι να τελειώσεις το βιβλίο για να δεις το τέλος της κάθε μιας. Οι εναλλαγές γίνονται σε χρονικές περιόδους που σου αφήνουν ερωτηματικά και αγωνία.
Το 1901 έχουμε την Ιζαμπέλα, η οποία είναι η μόνη επιζώσασα του πλοίου. Ξεβράζεται στον Ορμό του Φάρου και προσπαθεί από το μηδέν να σηκωθεί στα πόδια της.
Το 2011 βλέπουμε ως κεντρική ηρωίδα τη Λίμπι, η οποία μετά το θάνατο του αγαπημένου της Μαρκ αποφασίζει να εγκαταλείψει το Παρίσι και να γυρίσει στη γενέτειρά της. Μόνο που εκεί δε θα τύχει της καλύτερης αποδοχής από την αδερφή της Τζούλιετ.
Η σπουδαιότητα του οικογενειακού δεσμού είναι διάχυτη και στις δύο ιστορίες. Ακόμα και η αγάπη και ο έρωτας παίζουν σημαντικό παράγοντα και στις δύο. Βλέπουμε μέσα από τις Ιζαμπέλα και Λίμπι,αρχικά μία παραίτηση από τη ζωή αλλά σιγά σιγά και βρίσκοντας το θάρρος και τη δύναμη να παλεύουν να επιβιώσουν και να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία στις ίδιες.
Άκρως συγκινητικό και τρυφερό μυθιστόρημα με μηνύματα αγάπης, σεβασμού, εκτίμησης, πάθους, θέλησης για ζωή, φιλίας, στοργής, τρυφερότητας και εμπιστοσύνης. Σίγουρα είναι από τα βιβλία που αξίζει να διαβάσει κανείς. Θα μαγευτεί και θα διδαχτεί. Ακόμα θα δει και τη ζωή από ένα άλλο πρίσμα πιο πολυδιάστατο. Το τελείωσα μέσα σε λίγες ώρες παρόλο τον όγκο του! Τα τοπία ήταν μεθυστικά, γεμάτα εικόνες και αρώματα μιας άλλης εποχής αλλά και της αγνότητας της σύγχρονης, εξίσου, που διακατέχονται οι άνθρωποι της επαρχίας και μιας περιοχής σχετικά αποκομμένη από τον υπερκαταναλωτισμό και την αδιάκοπη θέληση για πολυεθνικές και απρόσωπες επιχειρήσεις.
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου